sábado, 14 de febrero de 2009

A musica do Xabarín club

Recordo a miña infancia como a época máis alegre e divertida da miña vida, recordo a miña avoa e a panciencia que tiña conmigo, cando lle gritaba o televisor... tamén era a época na que pasaba moito tempo vendo o televisor case sempre na canle da galega TVG, todos os galegos tivemos a sorte de poder ver o XABARÍN CLUB, ese programa que dende o primeiro minuto ata o último era fascinante, o comezo e o remate do programa era do mellor, tamen recordo o mago Xacobee a súa  visita o meu colexio e que fun o elexido para facer 1 dos seus trucos e que logo da actuación dixolles os profesores que era moy intelixente, que eu nunca fun socio do club (:( ), que logo estropearon o programa e que agora está a rexurdir e que eu non estou en Galicia para velo, e que xa non son un neno.


Encantame escoitar galego, teño moita saudade da miña terra, oxe vin un cartel dun concerto presentación do novo disco de Silvia Superstar e lembreime de todo isto, recordo actuacions co seu grupo killer barbies cun micro cheo de Barbies nos cocertos do programa, tamen naquela época gustabame Amistades peligrosas pero iso xa é outro conto.
Para recordar e dar a coñecer todo esto escribo estas liñas en galego porque non podia ser doutra
Deixovos cos videos musicais que puñan entre serie e serie e que non teñen desperdicio


Unha das miñas favoritas Non todo é o que parece de Aerolinias federales onde cantaba tamen a Silvia superstar



As incribles pancreas o grupo seguinte de Silvia trala disolucion de Aerolineas federales





Victor coyote 

Non me amoles de Pussicats



Superheroe dos Blood filloas
Satélite xabarín dos La marabunta outro dos meus favoritos daquela



As Amarguinhas outra das miñas favoritas das Just girls
Heredeiros da crus e o seu tema íscalle Lura

Fin de semana dos Los recientes
Ata o propio Xabarin cantaba as veces, aqui con Victor coyote 


martes, 3 de febrero de 2009

Paris, Texas




Que miedo esto de retomar el blog despues de una temporada sin actualizar.....

Siempre que me preguntan que pelicula es la que más me gusta suelo responder "Paris, Texas", no se muy bien por que me decidí a cogerla en la biblioteca hace poco más de 1 año, quizas por la portada, pero en cuanto la ví por primera vez recibí un shock emocional, me fascinó hasta dejarme exausto.
Una pelicula que tiene un ritmo pausado, que no lento, se te va introduciendo en el inconsciente de tal forma que cuando te das cuenta estás totalmente hipnotizado, de forma sutil pero contundete Wenders te introduce una serie de personajes que no dejan ver sus emociones con facilidad y a los que acabas entendiendo perfectamente, no hay ni 1 solo segundo en el que este efecto absorbente abandone la película.

La música es perfecta, y las actuaciones geniales.


La escena del Peep Show es sencillamente magistral, en mi mente está al lado de la apertura de la naranja mecanica, estamos hablando ya de palabras mayores, como para olvidar a Nastassja Kinski en esta escena!!! con un sencillo jersey rojo está arrebatadora. Pero yo casi diria que la pelicula es una escena magistral tras otra